Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Το Αντίο του Diego Alatriste



Τον Μάιο του 2012 ο Diego Alatriste έκανε την πρώτη του ανάρτηση στις Γραμμές των Οριζόντων και, στην πραγματικότητα, κάπου μέσα στον Οκτώβρη του 2015 έκανε την τελευταία του, σ’ αυτόν τον κύκλο τουλάχιστον.
Γιατί η ζωή είναι γεμάτη κύκλους, που ανοίγουν και κλείνουν, τρέχει, έχει απαιτήσεις…
Δεν είναι σαν μια φωτογραφία, να την τραβήξεις τώρα, να τη δεις μετά χρόνια και να πεις «Να, αυτή ήταν η ζωή μου αυτά τα χρόνια!».
Ακόμα και σε όσους φαίνεται πως η ζωή τους είναι ακίνητη, και αυτών η ζωή προχωράει.
Και αυτό τελικά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, γιατί τα χρόνια που πέρασαν μας φαίνονται πάντα σαν διαδοχή χαμένων ευκαιριών ή καταλήγουμε πάντα να αναρωτιόμαστε πως θα ήταν η ζωή μας αν ακολουθούσαμε τον τάδε δρόμο και όχι αυτόν που τελικά ακολουθήσαμε.
Τέλος πάντων, εδώ και κάμποσο καιρό, λίγο εξαιτίας αυξημένων υποχρεώσεων στην εργασία μου, λίγο εξαιτίας προβλημάτων υγείας κ.λπ. δεν μπορώ πια να γράφω στις Γραμμές των Οριζόντων.
Προχτές συνειδητοποίησα όμως ότι εξαφανίστηκα εντελώς ξαφνικά και από τότε δεν έχω δώσει κανένα σημάδι ζωής εδώ (ίσως γιατί δεν είχα προγραμματίσει το τέλος…).
Έτσι θέλω να γράψω αυτές τις γραμμές εν είδει αποχαιρετισμού.
Όσοι πάντως έχετε προφίλ στο facebook, και θέλετε φυσικά, μπορείτε να κάνετε ένα «Μου αρέσει» στη σελίδα «Δήμος Καλαμπάκας – Municipality of Kalabaka» και να εξακολουθήσετε διαβάζετε τον Diego Alatriste, σαν διαχειριστή-εργαζόμενο στη σελίδα αυτή πλέον.
Λυπάμαι προκαταβολικά αν η νέα σελίδα έχει και πολλές υπηρεσιακές αναρτήσεις, όμως δεν γίνεται και αλλιώς: είναι μια υπηρεσιακή και όχι προσωπική σελίδα.
Τι άλλο να πω; Εντάξει, μην το δραματοποιήσουμε και τόσο, δεν έγινε και τίποτα.
Ας πούμε ότι έκλεισε ένας κύκλος…

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Ιστορίες των ημερών: η ανακάλυψη της NASA & οι εκλογές της 20ης/9/2015 (μέρος 2ο)



Ας πιαστούμε τώρα λίγο με τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.
Υποθέτω πως μετά μερικά χρόνια δεν θα θυμούνται και πολλοί τις εκλογές αυτές.
Αν τον Γενάρη το αποτέλεσμα των εκλογών θεωρήθηκε ανατροπή, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση και απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης σε όλον τον κόσμο (δεν είναι καθόλου υπερβολή), στις εκλογές που έγιναν πριν κάμποσες μέρες δεν κινήθηκε φύλλο. Ή σχεδόν δεν κινήθηκε φύλλο.
Η Αντιπολίτευση κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έσυρε τη χώρα σε αχρείαστες εκλογές, που την κράτησαν πίσω.
Δεν πολυσυμπαθώ τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πως αλλιώς μπορούσε να γίνει;
Απ’ το κόμμα που υποτίθεται ότι στήριζε την Κυβέρνηση, 43 βουλευτές (μαζί με αυτούς που ψήφισαν «παρών») δεν στήριξαν την Κυβέρνηση στην κορυφαία της επιλογή.
Δεν θα θυμόμαστε την Κυβέρνηση του πρώτου εξαμήνου του 2015 για τίποτα άλλο παρά για τη συμφωνία με την Ευρωζώνη για το 3ο πακέτο διάσωσης προς την Ελλάδα.
Και όμως, όταν ήρθε αυτή η Συμφωνία στη Βουλή, πέρασε με τις ψήφους της Αντιπολίτευσης.
«Στηρίζουμε την Κυβέρνηση αλλά δεν ψηφίζουμε τη Συμφωνία», ήταν η επωδός των, ας τους πούμε έτσι, αντιφρονούντων.
Μα αυτή ήταν για μας, τους απλούς θεατές, η Κυβέρνηση η ίδια. Όλο διαπραγμάτευση και διαπραγμάτευση ακούγαμε τους μήνες πριν.
Οπότε οι εκλογές προκλήθηκαν για να γίνει το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και να αναπληρωθεί η δύναμη της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Κυνικό, αλλά έτσι είναι.
Όσο για τον χρόνο που επιλέχθηκε για να γίνουν οι εκλογές, ε, φως φανάρι είναι.
Επισπεύστηκαν για να μην αρχίσουν να νιώθουν οι φορολογούμενοι (που τυχαίνει να είναι και ψηφοφόροι) πόσο επώδυνα είναι πολλά από τα μέτρα της Συμφωνίας.
Γιατί (αυτό είναι το κακό) άλλο είναι να ξέρεις πως κάτι είναι κακό και άλλο να βλέπεις το κακό να συμβαίνει. Αν και θα έπρεπε να συνειδητοποιούμε ότι κάτι είναι καταστροφικό χωρίς να χρειαστεί να το ζήσουμε. Και δεν αναφέρομαι τώρα μόνο στο συγκεκριμένο ζήτημα. Τέλος πάντων.
Ο χρόνος λοιπόν των εκλογών επιλέχθηκε ώστε να μην αρχίσουν και γίνονται αντιληπτές οι συνέπειες της Συμφωνίας στην τσέπη των φορολογούμενων (ή για χρησιμοποιήσω την ποιητική/ρομαντική έκφραση ορισμένων «πριν αρχίσουν να καταφτάνουν τα ραβασάκια της εφορίας»).
Κάθε Κυβέρνηση που θα μπορούσε να ορίσει τον χρόνο των εκλογών έτσι θα έκανε. Και αυτό κυνικό, αλλά και αυτό είναι έτσι.
ΑΝ θυμάμαι, εγώ προσωπικά, κάτι απ’ τις εκλογές της 20ης/9, αυτό θα είναι δύο πράγματα:
Την αποτυχία της ΛΑΕ να μπει στη βουλή και το πολύ υψηλό ποσοστό της αποχής.
Η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη έλαβε ποσοστό μόνο 2,86% και έμεινε εκτός Βουλής.
Προσωπικά (αν και δεν πέφτω και πολύ μέσα στις εκτιμήσεις μου), πίστευα ότι η ΛΑΕ θα είχε ένα ποσοστό γύρω στο 7%.
Νομίζω ότι ο Λαφαζάνης, θέλοντας να τονίσει ότι η ΛΑΕ δεν είναι μία απ’ τα ίδια (και άλλοι επαγγέλθηκαν ανατροπές κ.λπ.) και να δείξει τη διαφορά του με τον Τσίπρα, υπερεκτέθηκε με την έξοδο απ’ το ευρώ και φόβισε πολύ κόσμο.
Εντάξει, ήξερα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι υπέρ του ευρώ αλλά δεν πίστευα ότι θα απομακρυνθούν και τόσο από ένα κόμμα που πρότασσε το δέλεαρ της κατάργησης των μνημονίων επειδή θα ταύτιζε αυτό το κόμμα με τη δραχμή.
Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στις τελευταίες εκλογές, ήταν το πολύ ψηλό ποσοστό της αποχής, που πλησίασε το 44%!
Μπορώ να δικαιολογήσω όσους ψήφιζαν μακριά απ’ την κατοικία τους και δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί, όπως και να κάνουνε, το να ταξιδέψεις είναι έξοδο και η εποχή μας δεν είναι για πολλά έξοδα. Ήταν και η τρίτη φορά που πήγαμε στην κάλπη αυτόν τον χρόνο οπότε τα σχετικά έξοδα ήταν επί τρία και μαζεύονταν πολλά.
Αλλά ξέρω και περιπτώσεις ανθρώπων που ψήφιζαν κοντά στο σπίτι τους και δεν πήγαν να ψηφίσουν…
Ε, δεν το θεωρώ σωστό αυτό.
Τώρα θα μου πείτε, μπορεί να κατακρίνω μία συνειδητή εκλογική επιλογή; Δεν κατακρίνω κάποιον αν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ ή άλλο κόμμα, οπότε γιατί κατακρίνω κάποιον  που επέλεξε συνειδητά την αποχή;
Δεν ξέρω… Μεγάλο ζήτημα… Απλά μου φαίνεται ότι ψηφίζοντας μπορούμε να αλλάξουμε κάτι και απέχοντας δεν μπορούμε. Μου φαίνεται…
Τέλος πάντων, έχω το προαίσθημα ότι τις εκλογές της 20ης/9/2015 δεν θα τις θυμόμαστε σε μερικά χρόνια, αλλά η ανακάλυψη της NASA για ύπαρξη νερού στον Άρη θ’ αναδείξει νέες προοπτικές για την ανθρωπότητα (παρά τα όσα διάβασα στον Νταν Μπράουν), σε όχι και τόσο μακρινές γενιές.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Ιστορίες των ημερών: η ανακάλυψη της NASA & οι εκλογές της 20ης/9/2015 (μέρος 1ο)



Ήθελα να γράψω δυο λόγια για τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, το αμέλησα λίγο, πήγε παραπίσω και τώρα πρόκυψε ένα τεράστιο θέμα με την ανακάλυψη νερού στον πλανήτη Άρη!

Βέβαια οι εκλογές είναι εκλογές αλλά επειδή με συγκινούν πάρα πολύ τέτοια θέματα, θα έπρεπε να είχα ξεχάσω τα των τελευταίων εκλογών και να ασχοληθώ μόνο με την ανακάλυψη της NASA.
Έλα όμως που κατά φοβερή σύμπτωση μόλις πριν λίγο καιρό διάβασα τον Αρκτικό Κύκλο του Νταν Μπράουν και η ιστορία του βιβλίου παρουσίαζε ΤΡΟΜΕΡΕΣ ομοιότητες με την ιστορία της πρόσφατης ανακάλυψης της NASA.
Και στο βιβλίο η NASA οργανώνει μια συνέντευξη τύπου για να ανακοινωθεί μία τεράστια ανακάλυψη (γι’ αυτό όταν άκουσα προχτές ότι η NASA θα ανακοινώσει σε συνέντευξη τύπου μια κοσμοϊστορική ανακάλυψη, σκέφτηκα αμέσως το βιβλίο, αφού το είχα και φρέσκο στο μυαλό μου).
Στο βιβλίο λοιπόν, η NASA ανακοινώνει ότι ανακαλύφθηκε στην Αρκτική ένας μετεωρίτης που μέσα του βρέθηκαν εγκλωβισμένα απολιθώματα εξωγήινης ζωής!
Η όλη ιστορία όμως αποδεικνύεται μία τεραστίων διαστάσεων απάτη που στήθηκε για να αποκατασταθεί το κύρος της NASA, που είχε τρωθεί από αλλεπάλληλες αποτυχίες.
Απ’ το βιβλίο ένα πράγμα μου έμεινε (που έτσι πρέπει να είναι): ότι αν καμιά φορά ανακαλυφθεί εξωγήινη ζωή, δεν θα μοιάζει καθόλου με τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια, ή όπως αλλιώς παρουσιάζει το Χόλιγουντ τους εξωγήινους, αλλά θα φέρνει περισσότερο προς τα έντομα.
Ή με τα ταπεινά δικά μας σκουλήκια, όπως άκουσα να λέει προχτές στην τηλεόραση ένας επιστήμονας.
Αν τελικά έχει νερό σε κάποια μορφή ο Άρης, η αξία αυτού του γεγονότος για μένα θα έγκειται στις δυνατότητες εποικισμού κάποια στιγμή του Άρη από μας, που το βλέπω και πιθανό, και όχι την ανακάλυψη κάποιων εντυπωσιακών Αρειανών.
Πάει αυτό…
Συνεχίζεται…

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Οι σαράντα μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα (μέρος 2ο)





Για τη συμφωνία καθαυτή, έχω να πω ένα πράγμα: πρώτα σώζεις μια παρτίδα και μετά την κερδίζεις.
Η παρτίδα εκείνη δεν μπορούσε να κερδηθεί.
Προσωπικά, κακίζω τον προεκλογικό Τσίπρα, εκλέχτηκε γιατί υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους κάτι που δεν μπορούσε να γίνει: γρήγορη και ανώδυνη έξοδο απ’ την κρίση.
Ακούω να τον κατηγορεί η Αντιπολίτευση ότι έλεγε προεκλογικά πως θα σκίσει το μνημόνιο μέρα μεσημέρι, πως θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, πως θα φύγει το ΔΝΤ & η Τρόικα και τελικά τι έγινε απ’ όλα αυτά; Τίποτα.
Εγώ λοιπόν δεν κατηγορώ τον Τσίπρα γιατί δεν έκανε όλα αυτά, πως θα μπορούσε άλλωστε; Τον κατηγορώ γιατί τα έλεγε προεκλογικά ενώ ήταν φως φανάρι πως δεν γίνονταν (χωρίς να μπει σε μεγάλες περιπέτειες η χώρα τουλάχιστον).
Και όσες κατηγορίες του αποδοθούν από δω και πέρα θα έχουν να κάνουν μ’ αυτό ακριβώς: δημιούργησε υπερβολικές προσδοκίες που δεν ήταν δυνατόν να ευοδωθούν.
Η παρτίδα λοιπόν πήγαινε να χαθεί. Και αυτό με όρους χωρών σήμαινε την καταστροφή μιας χώρας.
Τι δυνατότητες και τι εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν; Τα δημόσια ταμεία ήταν άδεια και η πρώτη φορά Αριστερή Κυβέρνηση κινδύνευε να μείνει στην Ιστορία σαν η Κυβέρνηση που πρώτη φορά δεν πλήρωσε μισθούς και συντάξεις, στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Ο περίφημος εναλλακτικός δρόμος που επαγγέλλονταν μερικοί στην ουσία δεν υπήρχε.
Το είπε και ο ίδιος ο Τσίπρας.
«Το δίλημμα ήταν συμβιβασμός ή καταστροφή. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή καμία καλύτερη εναλλακτική από τον δύσκολο συμβιβασμό. Όλοι ξέρουν ότι αναζητήθηκαν, χωρίς αποτέλεσμα, εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης».
Και προσοχή! Ο Τσίπρας που τα λέει αυτά δεν είναι κανένας «μπουρζουάς του συστήματος» όπως τον παρουσιάζουν πολλοί μετά τη συμφωνία της 13ης/7.
Όλο γυρόφερνε στη Βενεζουέλα, επί μακαρίτη Τσάβες ακόμα, είχε δηλώσει πριν 2-3 χρόνια ότι «Μακάρι η Ελλάδα να είχε γίνει Αργεντινή» και με κάθε ευκαιρία, ως αντιπολίτευση βέβαια, εγκαλούσε την τότε Κυβέρνηση γιατί δεν ακολουθεί έναν εναλλακτικό προς το μνημόνιο δρόμο.
Για να λέει ο Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, ότι δεν υπήρχε καλύτερη εναλλακτική, έτσι είναι. Και μπορεί μερικοί να το πιστεύαμε αλλά το να το συνειδητοποιούμε είναι ανησυχητικό.
Όσοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μιλάνε για εναλλακτικό δρόμο, πιστεύω ότι δεν το κάνουν με οικονομικούς όρους, αλλά με πολιτικούς. Η έξοδος απ’ το ευρώ, γι’ αυτούς, θα απομακρύνει την Ελλάδα απ’ την «κακή» επιρροή της Ε.Ε. και αυτό θα είναι πανάκεια.
Και με τις υπερβολικές προσδοκίες που διαψεύστηκαν αλλά και τον εσωκομματικό πόλεμο στον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν κανένας δεν έδωσε σημασία στο ότι στη συμφωνία της 13ης/7 υπήρξαν και ορισμένα θετικά στοιχεία που πρέπει ν’ αναγνωριστούν:
- Υπάρχει χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, με στόχο πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ αντί 3%, το 2015. Το στοιχείο αυτό δεν είναι τόσο «θεαματικό» και «εμπορικό», δεν πουλάει, γι’ αυτό και δεν του δόθηκε και τόση σημασία, αλλά είναι σημαντικότατο και ζωτικής σημασίας προκειμένου να ανορθωθεί, κατά το δυνατόν, μια οικονομία σε τέτοια ύφεση.
- Τη συμφωνία συνοδεύει ένα αναπτυξιακό πακέτο 35 δισ., που θα πέσουν στην πραγματική οικονομία με στόχο να τεθούν οι βάσεις της παραγωγικής ανασυγκρότησης στη χώρα.
- Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η διευθέτηση του χρέους παραμένει ανοικτή και εκκρεμής.
Προσωπικά πλέον θεωρώ το χρέος ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας.
Μπορεί να φαίνεται ότι με το 3ο πακέτο διάσωσης πήραμε μια βαθιά ανάσα αλλά το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων θα πάνε στην πληρωμή παλιών οφειλών. Π.χ. στις 20 Αυγούστου είναι να πληρωθούν 3,4 δισ. στην ΕΚΤ. Φαύλος κύκλος.
Επειδή όμως το χρέος θα εξακολουθήσουμε να το κουβαλάμε, το μόνο που θα μας σώσει για να μην αντιμετωπίσουμε πάλι μέρες σαν αυτό το 40ήμερο, ή και πιο τραγικές, θα είναι να έρθει επιτέλους η πολυπόθητη ανάπτυξη, αλλά όχι με ρυθμούς 0,5 και 1%, ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ της χώρας.
Για να γίνω πιο κατανοητός: όταν βγάζεις 800 € τον μήνα και πρέπει να πληρώνεις 200 σε δάνεια ζορίζεσαι. Αν όμως βγάζεις 2.000 € τον μήνα και πληρώνεις 200 για δάνεια, τα καταφέρνεις.
Τέλος